Het spreekwoord zegt: kiezen is verliezen, maar soms roept dit gezegde toch twijfels op. Wie zondagavond zijn keuze had gemaakt om niet naar het megaconcert van Bruce Springsteen te gaan op een uitverkochte weide van Werchter, waande zich na een spetterende, twee uur durende show van Calexico in een eveneens uitverkocht OLT Rivierenhof, terecht in de muzikale hemel. Het geniale zestal met als uitvalsbasis Tucson, Arizona, en als frontman Joey Burns, jazzy roffelaar John Convertino aan de drums, multi-instrumentalist Martin Wenk, trompettist Jacob Valenzuela, toetsenist Sergio Mendoza en Brian Lopez op gitaar en bas, drukt al jaren zijn stempel op de desert scène en heeft een live reputatie om U tegen te zeggen. Deze Brian Lopez speelde al eerder voor Calexico en springt op deze tour in voor Jairo Zavala, die het momenteel te druk heeft met zijn eigen band, Depedro.

Calexico zelf heeft ook iets te vieren en is vandaag op tournee met hun schitterend album “Feast Of Wire”, dat dit jaar zijn twintigjarig bestaan kent. Joey Burns en co zijn graag geziene gasten in Europa en komen telkens met veel plezier langs. Verleden jaar werden ze nog feestelijk onthaald in AB in Brussel op de release tournee van hun knap “Mirador” album en ook op deze tournee lopen de zalen weer vol. Al dertig jaar veroveren ze de podia met hun stimulerende mix van roots, rock, latin en jazzy escapades. Het “Feast of Wire” album is daar het perfecte voorbeeld van. Het bevat zowel sfeervolle en dansbare cumbia nummers, maar ook poppy songs, evenals aanstekelijke, gevarieerde instrumentals. Het album brak met maar liefst zestien, weliswaar korte songs, het record van al hun andere platen en snijdt met de dubbelzinnige titel onder andere het vluchtelingenthema aan op de Mexicaans-Amerikaanse grens, waar men met vlijmscherpe prikkeldraad en hoge muren aan Amerikaanse kant, de vluchtelingen probeert buiten te houden.

Zomerse temperaturen en het mooie, natuurlijke kader van het Rivierenhof scheppen een ideaal kader om de aanstekelijke muziek van Calexico volledig tot zijn recht te laten komen en de band heeft er zin in. Enkel lachende gezichten sieren het podium. Van stress is er geen spoortje te bekennen bij deze geroutineerde artiesten, ondanks dat het het eerste concert is van deze “Feast of Wire” tournee. Joey Burns vindt het wel spijtig dat de oude charme van het toeren met echte oog in oog promogesprekken met de pers zo goed als verleden tijd zijn. Al lachend wuift hij de geprekken via zoom weg, maar prijst hij wel de echte mensen die achter zijn muziek staan zoals Peter Verstraelen, die al detig jaar zijn booker is.

Zoals het past bij een tribuutconcert van een plaat, wordt de volgorde van de nummers op plaat worden naar live normen zo goed als gerespecteerd en dit blijkt het beste te werken. Het is het romantisch walsende “Sunken Waltz” dat de dans mag openen en al dadelijk de heupen laat wiegen op de vertederende tonen van Wenk’s accordeon en een van tremolo bevende gitaar. “Quattro, World Drifts In” kan dit amoureuze sfeertje nog aanhouden en wordt spannend gehouden door de blazers van Valenzuela en Wenk, om mysterieus uit te monden in het duister voort strompelende “Black Heart”, waar Mendoza zowaar vioolklanken uit zijn keyboard tovert.

Het is echt afwisseling troef in deze set. We krijgen de knapste instrumentale passages te horen met jazzy interpretaties zoals het prachtige op pedal steel en schetterende trompetten startend “Close Behind”, dat opgeluisterd met fluittonen en accordeon, zo uit een Ennio Morricone klassieker zou geplukt kunnen zijn. “Attack! El Robot! Attack!” tapt dan weer uit een heel ander experimenterend instrumentaal vaatje, met flitsende elektronica, bijna elektronische percussie, dissonante tonen, maar ook een heerlijke gitaarduel tussen Burns en Lopez. Iedere muzikant krijgt wel eens zijn hoogtepunt om in de kijker te komen staan. Zo mag Brian Lopez de vocalen voor zijn rekening nemen in “Flores Y Tamales”, dat net als andere dansbare cumbia nummers zoals “Guero Canelo”, “Cumbia del Polvo” of het onweerstaanbare “Cumbia De Donde” de mensenmassa dansend doet kolken. Trompetist Jacob Valenzuela mag ook al zingend zijn Mexicaanse stempel op “Inspiracion” drukken, zonder Amparo sanchez dit keer, gaat hier helemaal in op en krijgt zo al het publiek dansend en juichend op zijn hand. Buiten deze uitzinnige, sfeervolle momenten die gans het openluchttheater aan het dansen zetten, krijgt Calexico ook moeiteloos het ganse theater muisstil met tedere momenten zoals het droef op akoestische gitaar getokkelde “Woven Birds”, opgedragen aan een vriend, die tijdens 9/11 in het geteisterde New York verbleef. Ook het dromerige “Not Even Stevie Nicks” met de veelzeggende boodschap , “All The ladies of the world keep us together”, dat uitdeint in het van Joy Division ontleende “Love Will Tear Us Apart”, nagelt het Rivierenhof aan de grond.

Als het goed is gaat de tijd veel te snel en het lijkt wel een voetbalmatch wanneer Calexico om een verlenging vraagt aan de productie, tot grote vreugde van een enthousiaste menigte. De extra finale brengt dan ook een klassevol eindschot met Joey Burns, die solo akoestisch ons het krop in de keel moment van de avond doet beleven in “Fortune Teller”, om dan finaal met de volledige band in feeststemming af te sluiten met één van de publiekslievelingen “Chrystal Frontier”, uit hun "Hot Rail" album, een nummer dat zelfs onze Belgische DJ Buscemi dermate aansprak dat hij er een remix van produceerde.

Calexico kwam, zag en overwon en bezorgde ons weer maar eens een memorabele kippenvel avond op één van de mooiste podia die België rijk is. De band is nog de hele maand op tournee in Duitsland en Nederland, om dan een vervolg aan deze tournee te breien in oktober. Wie dit feestje gemist heeft, waag alsnog je kans maar je zal er de grens voor over moeten. Alle details vind je op Calexico's webpagina.

Foto's Yvo Zels